Home

Caroline Sanders is comédienne, actrice en theatermaakster. Ze speelde in Los Angeles, New York, Londen en Nederland. Ze speelde als openener voor Jerry Seinfeld, werd geboekt door twee van de grootste comedy clubs in Los Angeles: Flappers Comedy Club en The Comedy Store. Ze deed de One Year Program aan The American Comedy Institute in New York en ze speelde er in de grote comedy clubs als Gotham Comedy Club en New York Comedy Club.

In London speelde ze full-time in de comedyscene voor één jaar. Ze won de Comedy Café New Act Night Contest wat haar headliner maakte in het Comedy Café Theatre aldaar.

In Nederland won zij de juryprijs van het Griffioen Cabaret Festival en stond zij in de finale van het Knock-out Comedy Festival en de Lucky Strike talent tour. Ze deed een acteursopleiding ”de Trap” in Amsterdam waarna zij werkte als actrice in teambuildingsbedrijven. Sindsdien is zij actrice en stand-up comedian in binnen-en buitenland.

Ze was oprichtster van ”Lach us Comedy Club” in het voormalige theatercafé Sappho en oprichter van Karakter Comedy Night ze tourde met haar one-woman show ”Sanders stopt Slavernij” en treedt momenteel op met haar show ”Punk”. Tevens is zij directeur van Caroline’s Comedy Events en geeft zij les bij Caroline’s Comedy Academy.

Punk is een stand-up comedy voorstelling over flinke eigen standpunten innemen , tegendraads zijn, de heersende normen, waarden en fatsoensregels op de hak nemen en je eigen weg gaan.

We moeten opstaan. Wakker worden. Maar we durven niets meer te zeggen. We worden geacht bang voor elkaar te zijn. We worden geacht te zwijgen. Maar we mogen ons het zwijgen niet laten opleggen. Nooit.

Na een omwenteling via Los Angeles, Londen en New York is Caroline Sanders tijdelijk terug, home based in Nederland om de cosmopolitische rebel te laten spreken.

—————————————————————————————-
Caroline Sanders is a comedian, actress and theatremaker . She performed in New York, Los Angeles, London and The Netherlands. She openened for Jerry Seinfeld and She was booked by two of the greatest Comedy Clubs of Los Angeles: Flappers Comedy Club and The Comedy Store. She did The One Year Program of The American Comedy Institute in New York and opened for Jerry Seinfeld at The Gotham Comedy Club.

She performed full-time in the comedyscene in London for a year. She won the Comedy Café New Act Night that made her the headliner at The Comedy Café Theatre.

She won several comedy prices and did a lot of stand-up shows in comedy clubs and theatres in The Netherlands. She won ‘Het Griffioen Cabaret Festival’ and was a Finalist of The Knock-out Comedy Festival and The Lucky Strike Talent Tour. She worked as an actress in funny roles at a teambuildingcompany after she did an actingschool in Amsterdam.

She toured with her one-woman theatre show ”Sanders ends slavery” through the country. Now she performs with her show ”Punk” and organised ‘Karakter Comedy Night’. She is director of Caroline’s Comedy Company and she teaches at Caroline’s Comedy Academy

Performing

Latest videos

1/1

By PoseLab

Show more videos»

Caroline’s Comedy Events:

Boek een Comedy Show met top comedians:

Interview door Passie pensioneert Nooit:

Passie Pensioneert Nooit voor Caroline Sanders

Column in krant:

Interview in de Volkskrant:

http://www.volkskrant.nl/dossier-4-uur-nieuwsbreak/caroline-sanders-het-songfestival-is-soms-net-een-freakfestijn~a4033248/

The America Project

Hier het filmpje om donateurs te werven via Alles voor de Kunst voor het Amerika Project:

https://www.voordekunst.nl/projecten/4016-caroline-in-amerika-1

Blogs (meer blogs zie ”blogs”)

Want je bent het waard

Weg gaan is fijn. Thuiskomen des te meer. Eigenlijk is weggaan het nieuwe thuiskomen. Pas als je de dagelijkse beslommeringen achter je kunt laten en je op de plaats van bestemming aankomt kun je zeggen: ‘eindelijk thuis.’ Want daar ver weg is: gezellig, knus, samen. Weer thuis terug is: orde, structuur en discipline, daar waar er gewerkt wordt en het reilen en zeilen weer in het gareel moeten worden gehouden. De plantjes moet je zelf weer water geven en er moet worden gestofzuigd, afgewassen en gedweild. Dat noem je geen ‘thuis’, dat noem je een ‘kamp’.

Daar ver weg hoef je niets te doen, kun je een bediende je cocktail laten brengen terwijl je onder een parasol zit en hoef je alleen maar het bandje van je bikini bandje te verschuiven als je te bruin wordt en er een keiharde witte streep op je schouders dreigt te ontstaan. En oh ja, vergeet het insmeren niet. Best een intensieve klus, maar als je het gedoseerd doet en met beleid vergt het niet meer dan 5 minuten van je heerlijke tijd.

Het enige belastende zijn eventueel de krijsende kinderen die in het water spelen, waar je enige moeite voor moet doen om met geluid te laten merken dat ze jouw vakantie niet moeten verpesten en als ze het wel doen dan zwaait er wat. Het enige dat je moet doen is het produceren van een klank, iets in de trant van: ‘hee’, het liefst met wat volume en autoriteit. Als dat te veel moeite is zorg dan dat de bediende het voor je doet. Die is meestal overal voor in. Helemaal als je hem er een knuffel voor terug geeft. Voor de rest kun je languit je plannen bedenken over wat je in alle gezapigheid gaat doen.

Mocht er iets van arbeid worden verricht dan is dat leuke arbeid. Arbeid dat er toe doet. Iets creatiefs als krakkemikkig zingen bij het kampvuur, je laten gaan op de plaatselijke bingo-avond op de camping of meedoen als mislukte- yoga-liefhebber-die-het-toch-een -weer-een-keer-probeert bij de yoga lessen in het park .

Zorg verder dat de nodige klussen die er te doen zijn als je kleding wassen en je omgeving opruimen ten alle tijde, let op, TEN ALLE TIJDE, door bedienden en schoonmakers wordt gedaan. Jij bent op vakantie, jij hebt deze tijd verdient. Na al dat geploeter ben je aan iets gezonds toe, namelijk ontspanning. Elke stress, hoe weinig dan ook, is een grote olie-vlek op je tot dan toe zeer smetteloze rustige bestaan. Het is een gevaar voor je gezondheid om je over te geven aan arbeid dat op elke mogelijke manier huiselijke nijverheid behelst. Je bent het waard. Je verdient het om niet zelf te werken maar dat anderen voor je te laten doen. En geef je ze per ongeluk teveel werk omdat je lakens bijvoorbeeld onder de rode wijn vlekken zitten en smerig zijn van de gemorste gestampte pesto-crackers en de cheese-tacos, die inmiddels verweven zijn met de vezels van de lakens, door de feestelijke stemming van de avond ervoor, geef ze er dan iets voor terug: een knuffel. Dan weten ze dat je heus-wel-aardig-bent. Want aardig zijn kost ook moeite. Helemaal in een andere taal. Dus vermijd dat.

Nu ben je nog ver weg, ver weg waar je alle moeite doet om helemaal geen moeite te hoeven doen. Later komt thuis wel weer. Daar waar je als partners weer kan zeuren tegen elkaar, de rekeningen liggen, de verantwoordelijkheden zijn en de werkweek weer begint. Nu genieten we.

De pikante foto op tweede pinksterdag

Soms, heel soms gebeurt er iets onwaarschijnlijks. Iets wat misschien in een film voorkomt maar nooit in jouw film. Dacht je. Totdat het onheil zich aandient, ook bij jou.

Je kent het wel, je gaat even bij je ouders langs, want het is pinksteren. Het doet er niet toe dat hele pinkster gebeuren, maar toch ga je even langs. Zo doe ik dat ook.

Ik open de computer aldaar om even wat te checken en per ongeluk laat ik mijn Facebook account openstaan.

Daarna zit ik nog wat met mijn moeder te praten over zelfrespect, eierkokers en de leukemie van tante L. Na een uur vraag ik mij af waar mijn vader is en terwijl het journaal ondertussen praat over een nieuwe aanslag in Londen, vermoorde meisjes in de buurt van Bunschoten en jihad-verdachten ergens in het land, sluip ik naar het kantoor.

Ik kijk waar mijn vader naar kijkt Mijn vader denkt dat hij in zijn eigen account zit en klikt het laatste gesprek aan. Het is dus mijn account en het duurt slechts enkele seconden voordat de levensgrote foto verschijnt.

We zien op het beeld de uitvergrote dick-pic verstuurd door H uit een iets te groot enthousiasme in dat uit de hand gelopen chatgesprek.

Stilte. Doodse stilte. Zwijgzaam kijken mijn vader en ik elkaar aan. Zweet. Beelden komen voorbij van vroeger, hoe ik als klein kind onschuldig aan zijn zijde leerde fietsen. Ik zie mijn diploma-uitreiking van het VWO toen ik 18 was. Ik zie mijn verhuizing hoe hij mij hielp. Met kasten in elkaar timmeren en muren beschilderen. Maar nu?

Nog steeds is het stil. De bel gaat. Mijn broer met zijn gezin. Mijn moeder doet open, haalt enthousiast het gezin binnen. Na het gedag zoenen wat ongeveer altijd 3,38 minuten duurt komen ze het kantoor binnen. Ineens kijkt iedereen 1 kant uit richting computer en wijzen alle ogen naar de foto. De bel gaat weer. Mijn oom en tante. Mijn moeder haalt ook hun naar het kantoor. Er staan inmiddels 7 volwassenen en 2 kinderen naar een hele grote piemel op het computerscherm te kijken. Mijn oom kijkt glimlachend naar het scherm, vriendelijk als hij is vraagt hij met een schuin hoofd amicaal meegaand kijkend naar de piemel: ‘Hee, wat is dat?’

De aanslag in Londen verbleekt. De verdachten jihadisten verdwijnen op de achtergrond. De vermoorde meisjes komen ineens te vallen in de rubriek: ‘Dat gebeurt wel vaker’.

De dick-pic is op maximale grootte gesteld. Mijn hart bonst in mijn keel. Mijn mond wordt droog. Ik probeer mij te vermannen. Ik zat al in dualiteit over de integriteit van deze foto, de waarachtigheid van de oorzaak van mijn eigen aandeel in het desbetreffende chatgesprek en het feministische gehalte ervan of je zoiets moet toestaan te ja of te nee, en nu dit nog. Op dat moment wil ik dat ik in een toneelstuk zit en dat er nu een acteur zou zijn die mijn vader zou spelen, zou opstaan en de text had: ‘VAN WIE IS DEZE PIEMEL, IK HERHAAL, VAN WIE IS DEZE PIEMEL’. Dan zou ik er achteloos met ingetrokken kin bij kunnen staan als een schuldbewuste dochter die zich in ieder geval door schuld een houding kon geven.

Maar de in de realiteit spreekt mijn moeder de text’:’ Iemand koffie?’ en sta ik erbij alsof er een pan op mijn hoofd is geslagen.

De stilte wordt verbroken. Geroezemoes begint en men praat verder alsof er niets gebeurd is. Ik blijf alleen achter op het kantoor. Ik klik de foto met de muis aan. Met in mijn ziel wetend dat alles nu anders zal zijn.

Als kemphanen leven mijn vader en ik nu verder. In de Geest vechtend om de waarheid, zullen we om de troon der macht wedijveren, aan wie het meeste zelf-respect toe zal komen. Zonder iets te zeggen. Stilzwijgend zullen wij altijd blijven weten waar het over gaat. Vechtend tegen de schaamte, vechtend voor zelfbehoud en- waardering, verachtend deze gebeurtenis waarbij de familie en ik oog in oog kwamen te staan met een mysterieuze gebeurtenis, zal KRACHT de aanvoerder zijn om relaties te ondersteunen in aankomende bittere tijden.

You Tube Channel: Caroline Sanders

Follow @comactsanders